Αλέξανδρος Νικολαΐδης: "Ονειρευόμουν να γίνω σημαιοφόρος"

Για κάποιους η έκφραση «την επόμενη φορά» ακούγεται σαν παρηγοριά ή κατάρα. Ισως έτσι να ήχησε στα αυτιά του Αλέξανδρου Νικολαΐδη τις φορές που (νόμιζε πως) την άκουσε. Κυρίως το 2000 στο Σίδνεϊ, όταν έσπασε το πόδι του στον προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων εναντίον του Κολομβιανού Κάστρο και υποχρεώθηκε να μείνει εκτός δράσης για δύο χρόνια...

Το «επόμενη φορά» το άκουσε και το 2004, όταν μπροστά στο κοινό της πατρίδας του κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο! Ενδεχομένως να ήταν κι ένας αντίστοιχος ψίθυρος όταν το 2008 -πριν σταθεί πάλι στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στο Πεκίνο- χρίστηκε πρώτος λαμπαδηδρόμος στην Τελετή Αφής της Φλόγας. Μονάχα που πια ο πρωταθλητής του τάε κβον ντο μοιάζει έτοιμος να βροντοφωνάξει «αυτή τη φορά!».
Γιατί ίσως αυτή η «επόμενη φορά» να δείχνει προσωπική... ευλογία. Διότι ο 33χρονος Νικολαΐδης ήταν αφενός ο σημαιοφόρος στη χθεσινή Τελετή Εναρξης και εισήλθε πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. Δηλώνοντας στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ» πως «αυτή ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα μου»! Και αφετέρου ευελπιστεί ότι «φέτος μπορώ να πάρω το χρυσό μετάλλιο»!!!

«ΕΘΝΟΣΠΟΡ»: Πώς αισθάνεσαι που είχες όλους τους αθλητές των Ολυμπιακών... στην πλάτη σου;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ: «Δεν κρύβω ότι το να είμαι σημαιοφόρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα παιδικό όνειρο που δεν πίστευα πως θα πραγματοποιηθεί. Αποτελεί την πιο σημαντική στιγμή για μένα και ευελπιστώ να έκανα καλό ποδαρικό για όλους τους αθλητές της Ελλάδας».

Πώς έμαθες για την απόφαση της Ε.Ο.Ε. να σε χρίσει σημαιοφόρο;

«Βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη και ευτυχώς ήμουν στο αυτοκίνητό, γιατί θα γινόμουν δημόσιο θέαμα, αφού ούρλιαζα από χαρά!!! Ακόμη κι αν κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο, η διάκριση δεν θα μπορεί να ξεπεράσει την τιμή του σημαιοφόρου στη σπουδαιότερη διοργάνωση στον κόσμο, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της χώρας».

Στους 4ους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας σου (σ.σ.: 2ος αθλητής του τάε κβον ντο, μετά τον Αμερικανό Στίβεν Λόπεζ) τι επιδιώκεις;

«Θέλω να τους απολαύσω για μένα. Το 2000 στο Σίδνεϊ ήμουν πρωτάρης και είχα την ατυχία να σπάσω το πόδι μου. Στην Αθήνα είχα άγχος γιατί δεν ήθελα να απογοητεύσω τους συμπατριώτες μου. Το 2008 στο Πεκίνο αισθανόμουν ότι έπρεπε να αποδείξω πως το ασημένιο του 2004 δεν ήταν τυχαίο. Φέτος, όμως, θα αγωνιστώ χωρίς έγνοιες και νομίζω πως μπορώ να κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο»!

Πώς «επιβίωσες», παρά τις αντιξοότητες;

«Ο τραυματισμός το 2000... μου έκανε καλό. Με έκανε πιο ξεροκέφαλο! Επειτα από αυτόν αισθανόμουν πως δεν φοβάμαι κανέναν! Εχω κάνει 12 χειρουργεία, όμως επιμένω πως «never mind, never quit». Δηλαδή ό,τι άσχημο κι αν συμβεί, δεν πειράζει. Και αυτό με κάνει να μην τα παρατάω ποτέ».

«Θα αφήσω τον γιο μου να επιλέξει το άθλημα»
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης «κληρονόμησε» το πάθος για το τάε κβον ντο από τον πατέρα του, που υπήρξε επίσης πρωταθλητής στο ίδιο άθλημα. «Μόλις 3 ετών ήμουν, όταν άρχισα να αγαπώ το άθλημα», τόνισε ο ασημένιος Ολυμπιονίκης του 2004 και του 2008, που δεν ξέρει αν ο ίδιος θα συμβούλευε τον 16 μηνών γιο του να ακολουθήσει τα χνάρια του... «Εχοντας ζήσει όλες τις δυσκολίες, κανονικά θα τον απέτρεπα. Ομως μάλλον θα έχει αθλητικά γονίδια, οπότε θα περιμένω να διαλέξει μόνος του και θα είμαι δίπλα του». Αλλωστε, ο Νικολαΐδης τζούνιορ έχει αθλήτρια μητέρα. Και ο πατέρας του τονίζει ότι ως σύζυγος της άλλοτε βολεϊμπολίστριας του Παναθηναϊκού, Ρούξι Ντουμιτρέσκου, «εκείνη με βοηθά ιδιαιτέρως. Γιατί εκτός από τα μεταξύ μας αισθήματα, έχει παίξει επαγγελματικά και κατανοεί τις δυσκολίες και τις παραξενιές που συχνά μεταφέρω στο σπίτι»!

Λονδίνο 2012
Αισιοδοξώ ότι η Ελλάδα θα διακριθεί

Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Χένρι Μίλερ έλεγε ότι «στις ΗΠΑ έχουμε δύο σημαίες: μία για τους πλούσιους και μία για τους φτωχούς. Οταν κυματίζει η πρώτη, τα πάντα είναι υπό έλεγχο. Οταν κυματίζει η δεύτερη, αυτό σημαίνει κίνδυνο, αναρχία, επανάσταση...». Πόσες σημαίες πιστεύει ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης πως έχει η δική του πατρίδα;
«Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν καταστάσεις ανισότητας, διαχωρισμών. Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, σκέφτομαι πως κρατώ τη σημαία του αθλητισμού, που είναι κάτι όμορφο και προσδίδει ευθύνη, περηφάνια. Ξέρω πως πιθανή επιτυχία ή αποτυχία των Ελλήνων αθλητών στο Λονδίνο μπορεί να έχει αντίστοιχο αντίκτυπο στην Ελλάδα», σχολίασε ο πρωταθλητής τού τάε κβον ντο.
Θεωρώντας πως «πάντα λέω ότι το επίπεδο της προετοιμασίας θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Ομως κάναμε ό,τι χρειαζόταν. Παρότι εμείς που ασχολούμαστε με ατομικά αθλήματα, τα οποία ουσιαστικά είναι ερασιτεχνικά, έχουμε στερηθεί πολλά πράγματα, είμαι αισιόδοξος και δεν πρόκειται να ρίξω ευθύνες αλλού, αν κάτι δεν πάει καλά»... Μάλιστα, ενώ τόνισε πως κατανοεί ότι «τα σπορ έχουν επηρεαστεί από την κατάσταση στη χώρα, εμείς των ατομικών-ερασιτεχνικών αθλημάτων πορευόμασταν πάντα με την τρέλα μας.
Και οι δυσκολίες μάς πείσμωναν». Επισημαίνοντας πως η «κατάργηση των προνομίων των αθλητών άφησε ήδη στίγμα στον ελληνικό αθλητισμό, γιατί ήταν η βάση του ερασιτεχνισμού. Χαίρομαι, πάντως, που ο νέος υφυπουργός Αθλητισμού, κ. Γιάννης Ιωαννίδης, είπε πως σκοπεύει να επαναφέρει κάποια προνόμια». Ωστόσο, κατέληξε πως «δεν έχω απωθημένα στην καριέρα μου. Ούτε τα χρήματα, που ήταν λίγα. Δεν υπήρξα ποτέ μηδενιστής, ειδικά έχοντας από το 2000 στο πλάι μου την Εθνική Τράπεζα και από φέτος την εταιρεία ΕΚΟ».

Πηγή: http://www.ethnos.gr/ethnosport/article.asp?catid=27801&subid=2&pubid=129109799